♥★★شاعرانه★★♥

مهمان سرگردان

خنجر زنی بر جان من                         سالم تویی دیوانِ من

من سر دهم آیات را                              اما تویی سبحان من

خورشید در میعاد تو                            جان میدهد رخشان من

ماه روی پوشانده است                            از روی تو تابان من

ترکه نزن بر این دل                                  دیوانه و عصیان من

شسته تمام رغبتم                                 چشمان پر باران من

بازآ دگر ای یوسفم                                  بر این دل کنعان من

از دوریت کم سو شده                            نور دل و چشمان من

بشکن ستون و ریشه ام                         اینک تویی بنیان من

تا آمدی جانی بده                                 بر این تن بی جان من

بر قلب من حکمی بکن                         ای گوهر پنهان من

دیگر نگویم شعری                                تا که تویی عرفان من

تورات را دیگر ببند                                 زیرا تویی قران من

بر خا نه ام سویی بده                           مهمان سر گردان من

رها (م.ج)

عصر تابستان است.

دامن گلدارم، شاید پهن باشد به لب خرد رودی

شاید هم ،بسازم تاجی از گل های آبی

یا که دردم را بریزم، بر لب بیشه زاری

آری!

اندکی آن سو تر، پرستو لانه دارد

من هم دستانم،پر آرزوی سبز است

پر کاه گل،پر آب،پر عشقی شاید

یادم می افتد به سهراب

همان که قایقی ساخت،با شقایق ها بروی اسب زندگی تاخت.

آن که گفت: آب را گِل نکنیم.

شاید،آن که قایقی نداشت،آب را گِل می کرد

یا که چون حرفی نداشت،یا کریم را سنگ می زد.

عصر تابستان است.

این یاد فروغ زندگیست.

آن که می گفت:مرگ من روزی فرا خواهد رسید.

آن که صیادش شقایق را کشت.

شاید او بود که چشمانش را ،با نم نم باران شست.

برگی می افتد،شاید زمزمه ی ترانه ایست.

شاید یوسف گم گشته است،آن که روزی حافظم گفت:

باز می آید به کنعان.

ای سهراب ،ای فروغ،ای حافظ،

یادتان در دلم، کوهی از عشق بنا کرده است.

عصر تابستان است.

خورشید هم شاید یادتان افتاده

یا باد حرفم را،به دست سپید خورشید داده.

ای حافظ یادت می آید گفتی:

قدر وقت ارنشناسد دل و کاری نکند      بس خجالت که ازاین

حاصل اوقات

بریم

نه خجالت زده ام،نه پشیمان.

یاد تو در دلم ،حاصل تمام اوقات من است.

عصر تابستان است.

دامنم هنوز، پهن بر لب آن رود است

دستانم غوطه ور، در درون سبزه هاست

شاید روزی،در پس کوهی،آهویی همچون من، ببیند که

عصر تابستان است.

رها(م.ج)

رها

رهایم کرده ای ...من هم رهایت میکنم

رفته روزگاری که گفتم جان را فدایت میکنم

بی وفا گر رفته ای حسابت با خداست

تو برو اما باز من دعایت میکنم

نه دگر شادم نه غمگینم دگر

بی هدف من این نفس ها را هدایت میکنم

تو همان برگی ز چشم درخت افتادی

دگر عشقی نیست از خاطره هایم جدایت میکنم

آبرویم برده ای تو...باشد برو باکی نیست...

خورشید یک ور نمی تابد...من هم رو سیایت می کنم..

زندگیم داده ای بر باد هان کور نیستم

هر کجا باشی روزگاری من فنایت میکنم

رها(م.ج)